Εναι εξαιτίας τής βαρβαρότητος του πολιτισμου που ζούμε ,που καλλιτέχνες σάν τόν Γιαννούλη Χαλεπά δέν προβάλλονται από τά σύγχρονα μήντια?Μέσα στό ερημικό μοντέρνο τοπίο μάς αφήνει κατάπληκτους η ομορφιά τών γλυπτών του,η αγωνία του ν αναδείξει τό κάλλος τής ύλης,η θέληση του νά φθάσει στά άκρα πού τόν οδηγεί στό βούλιαγμα στήν τρέλλα.Θέλουμε νά υποστηρίξουμε ένα τύπο μοναχικου καί αυτάρκους ατόμου καί ένα είδος τέχνης πού προβάλλει τήν νεκρότητα του κόσμου αφου σύμφωνα και μέ τον Αλλαν Κάπροου η τέχνη σήμερα είναι μια λέξη κενη νοήματος...Ομως τό νόημα για νά ζήσει ο άνθρωπος πού θα βρεθεί? Σέ έργα και δημιουργήματα και ζωές πού αποκαλύπτουν τήν αληθινότητα τού ανθρωπίνου πλάσματος.
Συμφωνώ για τη νεκρότητα του φθαρτού κόσμου και την αναγκαιότητα έργου που ν αντανακλά σε αιωνιότητα "έργα και δημιουργήματα και ζωές πού αποκαλύπτουν τήν αληθινότητα τού ανθρωπίνου πλάσματος." Εφόσον ζούμε με μια προέκταση ματιάς προς το επέκεινα, νομίζω οτι το Αληθινό έργο είναι ότι στρέφεται προς τον άνθρωπο προσωπικά και συγκεκριμένα και όχι γενικά και αόριστα. Το γενικα και αόριστα ειναι εύκολο και κενό. Η δυσκολία είναι το να στραφούμε αληθινά προς το συγκεκριμένο πρόσωπο δίπλα μας με το προσωπικό ρίσκο της εμπλοκής, της κένωσης και του δοσίματος. Προϋποθέτει τη δυσκολία του "πάσχειν" όπως Εκείνος στο Σταυρό. Προϋποθέτει την προσωπική ευθύνη, το ρίσκο, το ξεβόλεμα, προϋποθέτει να δώσουμε ψυχή και όχι λόγια. Νομίζω ότι αυτό είναι το στοίχημα. Αυτός είναι και ο βαθμός αγάπης, που δεν είναι εύκολο πράγμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή