να λέμε την ευχή έστω μόνο προφορικά
όσο μπορούμε πιο παιδικά και ανεπιτήδευτα
στους κενούς χρόνους,
όταν νιβόμαστε, όταν ντυνόμαστε, όταν οδηγούμε
και κυρίως όταν περπατάμε.
Σαν τον απεγνωσμένο ερωτευμένο
που πετά πετραδάκια στο παράθυρο
τις πιο αταίριαστες ώρες.
Έτσι κι εμείς τα λόγια της ευχής.
Μέχρι κάποιο χαλικάκι να βρεί το στόχο
και ν΄ακουσθεί
και το παραθύρι να ανοίξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου