"Ο δρόμος της επικοινωνίας σκληρός συγκεγχυμένος και θορυβώδης. Κάθε περπάτημα φαύλο. Κάθε μετάβαση συμπτωματική. Η πέτρα της δουλειάς δεν λεπτύνεται με φωτεινή θεωρία. Απομένουν μόνο λίθοι μονοκόμματοι, πέτρες. Το φως έγινε φυλακή και μίσος η θεωρία. Φοβούμαι μεγάλες συμφορές. Μπορεί να συμβεί μια πλημμύρα μεγάλη. Ν΄ανέβουν τα νερά να πνίξουν το κατοικητήριο, το ένδιαίτημά μου. { ... } Ένα παιδί κοροιδεύει την γριά μητέρα του που πεθαίνει. Ποιά φωνή να ξεδιαλύνω μέσα στον θόρυβο και να πάω κοντά; Κάθε καρδιά έχει μαρμαρώσει. Μέσα στο τυφλό αδιέξοδο αγωνίζομαι να βρω ένα παράθυρο ν΄ανοίξω, να βγω σ΄έναν εξώστη να βρω την αλήθεια, να φωνάξω να ενωθούν οι διαιρεμένοι, που τους χωρίζει το χάσμα της ερημιάς. Σεισμός κομματιάζει τον γήινο φλοιό και εγώ ιδού ότι τεμαχίζομαι σε δυό, από κάθε μεριά του χάσματος. Το σώμα μου χάνει την ελαστικότητά του και θρυμματίζεται σαν το γυαλί. Ασήμαντο πηλίκο διαίρεσης, αλογάριαστο υπόλοιπο ανθρώπινο. Φτωχέ μου αδερφέ να πλύνω τα πόδια σου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου