Αγνή Παρθένε Δέσποινα

Ψάλει χορός της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας.

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ!

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ!

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ!

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ!

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ!

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ!

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ!

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ!

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ!

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ!

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ!

ΠΟΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ!

ΩΣ ΠΟΤΕ;

Οσία Μαρία η Αιγυπτία

Η Ε’ Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη στη μνήμη της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας.

Λίγο πριν από τ’ άχραντα Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και για την καλύτερη προετοιμασία μας, ώστε να μετάσχουμε άξια στην κάμινο του Σταυρού και στην ευφροσύνη της Αναστάσεως, η Εκκλησία μας, μάς παρουσιάζει στο πρόσωπο της μακαρίας Μαρίας ένα τέλειο πρότυπο και υπόδειγμα αληθινής και ολοκληρωμένης μετανοίας.

Η αμαρτία αποτελεί τη μεγαλύτερη τραγωδία για τον άνθρωπο! Τη θλιβερότερη αποτυχία! Την πιο αξιοδάκρυτη αλλοτρίωση! Δεν μολύνει απλώς το σώμα και τη ψυχή μας. Δεν διαταράσσει απλώς τις σχέσεις μας με τον κόσμο, με το οποιοδήποτε περιβάλλον μας (ανθρώπους, φύση κ.λπ.) και με τον ίδιο τον εαυτό μας. Κάνει κάτι πολύ χειρότερο: Μας χωρίζει από το Θεό! Μας καθίστα ξένους προς Αυτόν και μας στερεί τη σωτήρια Χάρη Του! Κόβει το σύρμα -επιτρέψτε μου την έκφραση- που μεταφέρει, σαν άλλο ηλεκτρικό ρεύμα, τη ζωή από την πηγή της Ζωής -που είναι ο Θεός- σ’ εμάς τους θνητούς! Έτσι ο άνθρωπος, χωρίς τη Χάρη του Θεού, η οποία φωτίζει, αγιάζει ζωογονεί, σώζει και απαθανατίζει, μένει σκοτισμένος, ταλαίπωρος, νεκρός πνευματικά! Έχει όνομα μονάχα ζωντανού, αλλά στην πραγματικότητα κείται νεκρός ανέλπιδος. «πτώμα εξαίσιον» (Ιώβ, 20: 5).

Όμως ο Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπο με προορισμό την απώλεια! Δεν δημιούργησε υποψήφια πτώματα ο Θεός! Ούτε ήταν στο πρόγραμμά Του να βλέπει τα πλάσματά Του να γίνονται επίχαρμα (αφορμή χαράς) του διαβόλου και κληρονόμοι της κολάσεως! Γι’ αυτό και «έκλινε ουρανούς και κατέβη» (Ψαλμ. 17: 10) και έγινε άνθρωπος, ενώνοντας τη θεϊκή φύση Του με την ανθρώπινη, σε μια μοναδική και ανεπανάληπτη ένωση, ώστε να μας ανοίξει δρόμο σωτηρίας. Αυτό είναι το ανήκουστο! Το καινούργιο, το «πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον»!.. Και αφού μας υπέδειξε οδούς σωτηρίας με το λόγο και το πανάγιο παράδειγμά Του, καταδέχθηκε να υποστεί τα φρικτά Πάθη και τον εξευτελιστικό θάνατο πάνω στο Σταυρό, και την τριήμερη Ταφή, εκουσίως, με τη θέλησή Του, ώστε να πηγάσει σε μας κρουνούς αφέσεως, να θεραπεύσει την αρρώστια της ξεπεσμένης φύσεως μας, να μεταμορφώσει την ασθένεια μας σε δύναμη και να μας περάσει εν συνεχεία από τη φθορά στην αφθαρσία, από το θάνατο στη ζωή κι από τη γη στον ουρανό, με την τριήμερο εκ νεκρών Ανάστασή Του, γενόμενος για κάθε πιστό το αληθινό Πάσχα-Διάβαση.

Αυτή η σωτήρια οικονομία του Θεού θα προσφερθεί γι’ άλλη μια φορά κατά τρόπο υπερφυή και εξαιρετικό κατά την επί θύραις Μεγάλη Εβδομάδα. Θα προσφερθεί ως δώρο θεοπρεπές και μοναδικό προς όλους. Όλοι θα κληθούμε γι’ άλλη μια φορά από τη φωνή της Εκκλησίας -που είναι φωνή Θεού!- να γίνουμε μέτοχοι της εν Χριστώ σωτηρίας. Προς όλους θα απευθυνθεί το «Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν» και το «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου Φωτός». Όλοι είμαστε υποψήφιοι για σωτηρία, για μετοχή στη ζωή του Αναστάντος! Όμως πώς θα αξιοποιήσουμε αυτή την υποψηφιότητα; Πώς θα κατορθώσουμε να γίνουμε μέτοχοι χαράς και αγαθών αιωνίων; Πώς θα γίνουμε κοινωνοί του φωτός και της ζωής που θα πηγάσει από τον άδειο Τάφο του Χριστού, χαράματα της «κλητής και αγίας ημέρας», της «Μιας των Σαββάτων», της «Βασιλίδος και Κυρίας», της όντως Κυριακής; Την απάντηση τη δίδει η Αγία Μαρία η Αιγύπτια, η κατ’ εξοχήν Αγία της μετανοίας, με το άγιο παράδειγμά της.

Εργάτρια, από μικρή, της αισχρής αμαρτίας, στόμα του Άδου και θύρα απώλειας για πάμπολλες νεανικές ψυχές, ιξόβεργα του διαβόλου που παγίδεψε στην ψυχώλεθρη πορνεία τόσους και τόσους νέους επί δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια, πτώμα πνευματικό δυσώδες και τυμπανιαίο. που μόλυνε τόσες εικόνες έμψυχες του Θεού, έρχεται στιγμή που μετανοεί!… Συντρίβεται το κάστρο της δουλείας της στα πάθη της ατιμίας, και προσπέφτει στα ηλότρητα(τρυπημένα από τα καρφιά), πόδια της Εσταυρωμένης Αγάπης. Αλλάζει ριζικά ζωή. Αναβαπτίζεται στα δάκρυα των θρήνων της. Με νηστεία και άσκηση υπεράνθρωπη, νεκρώνει την ηδυπάθεια και τα άτακτα σκιρτήματα της σάρκας. Κατά το πατερικό λόγιο, «δίνει αίμα και λαμβάνει Πνεύμα». Θυσιάζει σάρκα και δέχεται τη Χάρη του Θεού, την «σωτήριον πάσιν ανθρώποις» (Τίτ. 2: 12). Αυτή η Χάρις του Θεού τη μεταμορφώνει και την αναδεικνύει Νύμφη του Χριστού πάνσεμνη και πανευκλεή! Μητέρα της Εκκλησίας και στύλο της ευσέβειας υπερύψηλο!

Σαράντα εφτά ολόκληρα χρόνια στην έρημο του Ιορδάνη η Μαρία έκλαιγε τις αμαρτίες της! Έκλαιγε και στέναζε ασταμάτητα σαν πληγωμένο πουλί! Θρηνούσε και δεν έπαυε ούτε στιγμή να ζητάει το έλεος και τη συγχώρηση του αιώνιου Νυμφίου της Εκκλησίας. Μόνη σ’ έναν τόπο αφάνταστα σκληρό και απαράκλητο! Γυναίκα αυτή, αδύναμο σκεύος!…

Θυμάμαι όταν, το 1979, είχα την ευλογία να επισκεφθώ την Αγία Γη, πήγα και μέχρι την έρημο του Ιορδάνη. Τόπος φοβερός και απαραμύθητος, που δεν μου έδινε κουράγιο να μείνω ούτε μια ώρα! Και εκείνη η μακαρία, έμεινε εκεί σαράντα εφτά ολόκληρα χρόνια, εργαζόμενη το σωτήριο έργο της μετάνοιας και της επιστροφής στο Χριστό! Χωρίς ανθρώπινη συντροφιά και βοήθεια, χωρίς καμιά αναψυχή, χωρίς καμιά παρηγοριά ούτε από την πιο μικρή νόμιμη ανθρώπινη ανάπαυση ή χαρά! Γι’ αυτό της το ισόβιο θεληματικό μαρτύριο, γι’ αύτη της την εκούσια υπερφυσική κακοπάθεια, γι’ αυτή της την αυτοπροαίρετη σταύρωση, έλαβε όχι απλώς την άφεση και τη συγγνώμη, αλλά και έγινε «Θείας κοινωνός φύσεως» (Β’ Πέτρ. 1: 4), μέτοχος Θεού! Ισάξια και ισοστάσια των πιο μεγάλων Αγίων της Εκκλησίας, σε τρόπο ώστε, όχι μία, όπως συνήθως, μα δύο φορές το χρόνο να γιορτάζουμε τη μνήμη της! Την 1η Απριλίου και την Ε’ Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής!

Βλέποντας, λοιπόν, μια γυναίκα, που είχε πριν καταντήσει πτώμα πνευματικό εξαιτίας της αμαρτίας, ν’ ανεβαίνει στο Γολγοθά της μετάνοιας και να σταυρώνει τη σάρκα της με υπεράνθρωπα ασκητικά γυμνάσματα για την αγάπη του Χριστού και για τη σωτηρία της ψυχής της, και την φιλανθρωπία του απροσωπόληπτου Θεού να την καθιστά θυγατέρα Αναστάσεως και τέκνο φωτόμορφο της Εκκλησίας, και κληρονόμο, της αιώνιας χαράς των Δεσποτικών Γάμων της Βασιλείας των Ουρανών, τίθεται σ’ εμάς θέμα φιλότιμου: Αν της μοιάσαμε κατά την πρώτη φάση της ζωής της, έστω κατά την προαίρεση, αν όχι και κατά την πράξη, γιατί να μην αγωνισθούμε να της μοιάσουμε -στα μέτρα μας, φυσικά ο καθένας!- και κατά τη δεύτερη, την αγιασμένη και μοσχοβολημένη από τη μετάνοια; Και δεν εννοώ να σπεύσουμε όλοι στην έρημο του Ιορδάνη! Δεν είναι εφικτό στους πολλούς κάτι τέτοιο. Μπορούμε, όμως, να συγκεντρώσουμε με μετάνοια το πνεύμα μας στην έρημο της καρδιάς μας, και από ‘κει να κράξουμε θρηνητικά το «Ήμαρτον!» προς τον ερχόμενο στο Εκούσιο Πάθος Σωτήρα μας, και να ζητήσουμε το πλούσιο έλεός Του!

Μακάρι, με τη βοήθεια και τις άγιες πρεσβείες της πάνσεμνης Νύμφης του Χριστού, της Οσίας και Θεοφόρου Μητέρας μας Μαρίας, που μετάλλαξε τη δουλεία της Αιγύπτου με την ελευθερία της Άνω Ιερουσαλήμ, να φθάσουμε με μετάνοια τα Πάθη τα σεπτά του Κυρίου μας, να θάψουμε μέσα στον ζωοδόχο Τάφο Του τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας που κουβαλάμε μέσα μας, και να μας ελευθερώσει από τα δεσμά των παθών και του θανάτου ο Ελευθερωτής των ψυχών, αναστήνοντας μας μαζί Του σε νέα ζωή Χάριτος, κατά τη λαμπροφόρο και μεγάλη ημέρα της Εγέρσεως!…

(Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ, «Οσμή ζωής», εκδ.Άθως)
21 Μαρτίου, 2010 — vatopaidifriend1
Μεγ. Μετέωρο, τοιχ.Καθολικού, 16ος αι.

Ένα σκάνδαλο, πολλές αμαρτίες και ένας άγιος!

Ένα σκάνδαλο, πολλές αμαρτίες και ένας άγιος!

Ιωάννου Αντ. Παναγιωτόπουλου,

Λέκτορος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Μια από τις ωραιότερες ιστορίες του Λαυσαϊκού περιγράφει το βίο ενός μοναχού, που αφού εγκατέλειψε το μοναστήρι, δούλευε σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Και όπως από κάθε λιμάνι, ούτε απ’ αυτό έλειπαν οι πόρνες. Ο «μοναχός» δούλευε όλη την ημέρα, και το βράδυ ξόδευε όλα όσα κέρδιζε, «αγοράζοντας» την συντροφιά μιας πόρνης για όλη τη νύχτα. Ήταν η ντροπή των χριστιανών της πόλης, ήταν το σκάνδαλο της Εκκλησίας. Τα χρόνια πέρναγαν και παρά τις εκκλήσεις και τις συστάσεις, αυτός συνέχιζε την αμαρτωλή του ζωή. Κάποτε, όπως σε όλους μας, ο θάνατος ήρθε σαν λύτρωση, σαν φάρμακο που θα τον έσωζε από τις αμαρτίες που δεν σταμάτησε να κάνει ακόμη και λίγο πριν πεθάνει. Και πώς να τον αφήσουν χωρίς ταφή για χριστιανό; Οι παπάδες της πόλης τον πήραν να τον κηδέψουν και μαζί του να θάψουν το σκάνδαλο. Το νέο μαθεύτηκε: Ο «γεροπόρνος» μοναχός πέθανε. Ποιος άραγε θα πήγαινε στην εκκλησία να τον αποχαιρετήσει;

Η εκκλησία στην κηδεία του γέμισε από γυναίκες της Αλεξάνδρειας, τίμιες γυναίκες, χριστιανές, που ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν, μα όχι σαν έναν οποιοδήποτε νεκρό, σαν άγιο! Κάποιος γνώρισε σε κάποια από αυτές το πρόσωπο μιας πόρνης, που είχε καιρό να δει στο λιμάνι… δεν ήταν όμως, όπως την θυμόταν. Κάποιες άλλες, απλά τους θυμίζαν κάτι απόμακρο. Τότε η πόλη έμαθε πως ο «γεροπόρνος» μοναχός ήταν ένας άγιος, που με τα λεφτά που κέρδιζε, εξαγόραζε μια νύχτα χωρίς αμαρτία, αγόραζε το «δικαίωμα» στο σώμα τους για να κερδίσει την ψυχή τους. Τότε η πόλη έμαθε, ότι αυτός που νομίζαν ότι είναι το «σκάνδαλο» ήταν η αγνότητα, η άδολη αγάπη, η αυταπάρνηση, ο άνθρωπος, ο λόγος του Θεού, η προσευχή και η θέωση. Γιατί ο άνθρωπος του Χριστού δεν κρίνεται στη διάρκεια της ζωής του, αλλά στο τέλος της. Γιατί ακόμη κι όταν ο ίδιος ζει «καθώς πρέπει», πρέπει να μαρτυρήσει, πρέπει να ζήσει την μαρτυρία και το μαρτύριο. Τελικά ποιος είναι το σκάνδαλο, ο άλλος ή εμείς; Μήπως εγώ είμαι αυτός που θέτω στον άλλο το προσωπείο που μου ταιριάζει να τον βλέπω; Μήπως γιατί φοβάμαι μην αποκαλυφθεί το δικό μου προσωπείο;

Και τελικά τι κάνουμε με το σκάνδαλο, ποιος το κουβαλά, ποιος θα «σώσει» το σκάνδαλο; Το ερώτημα είναι ουσιαστικό, γιατί το σκάνδαλο του άλλου έχει μια θεμελιακή λειτουργία: Γεμίζει τα δικά μας κενά, τα κενά του εγωισμού μας. Είναι εύκολο να κατηγορήσουμε, είναι εύκολο να γκρεμίσουμε, αλλά είναι δύσκολο να πούμε τον καλό λόγο, να δουλέψουμε για το κοινό καλό! Υιοθετούμε επιλογές απάνθρωπες καταρχήν για τον εαυτό μας, που οδηγούν στην κάθε μορφής κρίση, η οποία δεν είναι υπόθεση ιδεολογίας, θεωρίας ή δομών, είναι πρωτίστως το αποτέλεσμα της λειτουργίας χωρίς πραγματικό σκοπό, η είσοδος σε έναν μηχανισμό κατάρρευσης και φθοράς. Σήμερα ζούμε με μοναδική ένταση την ποιοτική απώλεια των εσωτερικών κριτήριων μιας κοινωνίας που δεν «κοινωνεί», αλλά μόνο «επικοινωνεί» τα αδιάλειπτα κενά της. Η «πραγματική ζωή» δεν είναι η δική μας, αλλά του αλλού. Εντούτοις οφείλουμε να αναζητήσουμε την δική μας ζωή, γιατί στην τελική Κρίση το δικό μας βιβλίο, της ζωής μας, θα είναι αδειανό.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. Η ΥΠΕΡΕΧΟΥΣΑ ΠΑΝΤΑ ΝΟΥΝ ΕΙΡΗΝΗ.

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ

Ένα μέτριο...

Ένα μέτριο...

Του Ιωάννη Παναγιωτόπουλου*

Από τότε που άρχισα να πίνω καφέ μου άρεσε ο γλυκός, γιατί και την γεύση του καφέ έχει και γλυκός είναι, αλλά οι περισσότεροι γύρω μου επέλεγαν τον μέτριο. Αυτήν την εμμονή με τον μέτριο δεν την κατάλαβα ποτέ, γιατί ούτε γλυκός είναι, ούτε σκέτος. Και αν πάλι ο καφές δεν είναι απλά μια απλή επιλογή, είναι στάση ζωής και φιλοσοφία, φοβάμαι ότι η κυριαρχία του μέτριου με έφερνε στην θέση της μειοψηφίας και εκείνων των λίγων που επέλεγαν να καταναλώσουν περισσότερη ζάχαρη, από ό,τι οι υπόλοιποι συνάνθρωποί μας. Για μένα λοιπόν η κυριαρχία του μέτριου είχε πάντα χρώμα, ήταν καφέ!

Ο μέτριος φαίνεται ότι αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο, απολύτου κυριαρχίας σε πολλές και διαφορετικές δομές. Ο πρώτος καφές που προσφέρουν στους φιλοξενούμενους στα μοναστήρια, μετά την Θεία Λειτουργία της Κυριακής, είναι ο μέτριος. Ο πρώτος καφές που προσφέρουν στα μνημόσυνα είναι πάλι ο μέτριος. Ακόμη κι όταν πας σε ένα σπίτι και θέλεις από ευγένεια να μην κουράσεις, αποδέχεσαι να πιεις έναν μέτριο, μαζί με όλους τους άλλους. Μεγάλη επιτυχία ο μέτριος τελικά, γιατί εάν αποφασίσεις να περιμένεις να έρθει ο γλυκός, μπορεί και να μην πιεις καφέ! Το προβάδισμα του μέτριου παραμένει αδιαμφισβήτητο και του προσδίδει συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Ο μέτριος είναι παντοδύναμος, θέλεις να αδυνατίσεις, τότε θα επιλέξεις μέτριο για να περιορίσεις τη ζάχαρη. Επομένως, ο μέτριος αδυνατίζει! Και όχι μόνο αδυνατίζει, αλλά κόβει και το τσιγάρο. Πίνεις μέτριο και αισθάνεσαι τον καφέ γλυκό! Κόβεις το τσιγάρο για να αισθάνεσαι τον μέτριο. Ή πάλι σου αρέσει ο γλυκός, τότε καπνίζεις και αισθάνεσαι τον μέτριο γλυκό! Άρα και αδυνατίζεις, και καπνίζεις, και κόβεις το τσιγάρο. Ο μέτριος έχει για όλα τη λύση. Εάν πάλι σε μια δουλειά σε κεράσουν καφέ, πρέπει να παραγγείλεις μέτριο, διαφορετικά θα αναρωτηθούν για σένα εάν είσαι περίεργος, διαφορετικός, τί τρέχει μαζί σου, μήπως υπονοεί κάτι η στάση σου; Άρα ο μέτριος έχει και επαγγελματικές επιτυχίες, βρίσκει δουλειά στον άνεργο, οδηγεί σε συμφωνία τον επιχειρηματία. Επιχειρηματικά πανίσχυρος ο μέτριος.

Εάν πάλι είσαι σε μια επίσημη διαπραγμάτευση, για να λύσεις κάποιο πολιτικό, εθνικό, εργασιακό ή άλλο πρόβλημα, δεν μπορείς να μην επιλέξεις τον μέτριο, γιατί διαφορετικά θα προκαλέσεις. Θα πάρεις τον μέτριο για να βάλεις λίγη ζάχαρη. Να δείξεις έτσι, ότι έχεις κάτι να δώσεις. Και εάν θέλεις να δείξεις ότι έχεις να δώσεις κάτι παραπάνω, τότε θα βάλεις και λίγο γάλα. Ο μέτριος σε κάθε διαπραγμάτευση σε κάνει καλύτερο. Σε καμία περίπτωση δεν έχει ισχύ ο σκέτος ή ο γλυκός, μόνο ο μέτριος. Μέτριος ο διπλωμάτης, λοιπόν!

Τελικά κατάλαβα γιατί πολλοί διάλεγαν τον μέτριο, όχι γιατί τους άρεσε, όχι γιατί τον πίστευαν, όχι γιατί αξίζει, αλλά γιατί κατείχε το αδιαφιλονίκητο προβάδισμα. Είναι τρομερό να βλέπεις μάτια που λάμπουν να δέχονται το μέτριο. Αλλά αλήθεια, εάν διαλέξεις τον μέτριο, ποιος θα σε θυμάται; Τον μέτριο τον διαλέγουν όλοι. Σε τι θα διαφέρεις; Κανείς μέτριος δεν έμεινε στην ιστορία! Κανείς μέτριος δεν πήγε μακριά. Μακριά πας μόνο όταν σπας τις αλυσίδες, και περνάς στην πλευρά που ξέρεις ότι ανήκεις, στον αγώνα που ξέρεις ότι πρέπει να δώσεις!

Ευτυχώς που το ξέρω, δεν μου αρέσει ο μέτριος!

*Ο Ιωάννης Παναγιωτόπουλος είναι Λέκτορας στη Θεολογική Σχολή Αθηνών

Η ΑΓΑΠΗ ΝΙΚΑ ΤΑ ΟΠΛΑ, Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ ΧΡΙΣΤΕΥΕΤΑΙ.

Ἦταν τό Καλοκαίρι τοῦ 1974. Τά τουρκικά στρατεύματα εἰσβάλλουν στήν Κύπρο καί σκορποῦν τό θάνατο. Στή Μόρφου συμβαίνει ἕνα συνταρακτικό γεγονός. Τοῦρκοι στρατιῶτες συλλαμβάνουν δεκαπέντε χριστιανούς. Τούς φέρνουν στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ τοῦ Ἑλληνοκυπρίου δασκάλου καί ἐκεῖ τούς καταδικάζουν σέ θάνατο.

Ἑτοιμάζουν τά ὄπλα καί στρέφουν τούς αἰχμαλώτους, ἄνδρες, γυναῖκες καί μικρά παιδιά, στόν τοῖχο. Θρῆνος, κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς. Τραγικές στιγμές γιά τούς μελλοθανάντους. Περιμένουν μέσα σέ κλίμα φόβου καί ἀγωνίας τόν Τοῦρκο ἀξιωματικό νά ἔλθει καί νά διατάξει τό ‘’πυρ’’ γιά νά τούς φονεύσει. Στρέφουν τότε τό νοῦ τους καί τή καρδιά τους μέ θερμή προσευχή στήν ἐλπίδα τῶν ἀπελπισμένων, στή Παναγία μας.

Ὁ Τοῦρκος ἀξιωματικός ἔρχεται, κοιτάζει τούς στρατιῶτες του μέ τά ὅπλα, κοιτάζει βλοσυρός καί τούς μελλοθανάτους Ἑλληνοκυπρίους. Ρίχνει μία ματιά πρός τά πάνω καί βλέπει μία κληματαριά νά ἁπλώνεται καί νά σκεπάζει τήν αὐλή. Βλέποντας τά ὡραῖα σταφύλια ζητάει ἕνα τσαμπί, γιά νά παρατείνει σκόπιμα τήν ἀγωνία τῶν αἰχμαλώτων μελλοθανάτων.

Τήν ὥρα πού ἑτοιμάζεται νά τό φάει, ἀκούγεται δυνατή ἡ φωνή τοῦ δασκάλου: Μή τό φᾶς, προχθές τό ράντισα μέ δηλητηριώδη φάρμακα. Θά πεθάνης!

Ὁ Τοῦρκος ἀξιωματικός μένει ἄναυδος καί γεμάτος κατάνυξι τόν ἐρωτά: Καλά ἀφοῦ τό ξέρεις ὅτι σέ λίγο θά δώσω διαταγή νά σᾶς σκοτώσουν, γιατί δέν μέ ἄφησες νά τό φάω καί ἔτσι νά μέ ἐκδικηθεῖς;

Καί ὁ δάσκαλος τοῦ ἀπάντησε μέ εἰρήνη καί γαλήνη: Εἶμαι Ὀρθόδοξος Χριστιανός καί τώρα πρόκειται νά φύγω ἀπό τό κόσμο αὐτό καί νά παρουσιασθῶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Δέν θά ἤθελα νά βαρύνω τή ψυχή μου μέ μιά τόση βαρειά ἁμαρτία καί νά μή προειδοποιήσω κάποιον, ἔστω καί τόν ἐχθρό μου γιά τό θανάσιμο κίνδυνο πού διατρέχει, καταργώντας ἔτσι τήν μεγάλη ἐντολή τῆς ἀγάπης καί συγνώμης πρός αὐτόν.

Ὁ Τοῦρκος ἀξιωματικός συγκλονίζεται γιά μία ἀκόμη φορᾶ καί στρέφεται στούς στρατιῶτες τοῦ λέγοντας:

Ἄν ἔβρισκα ἕναν τέτοιο Τοῦρκο, τόσο πιστό καί μέ τόση ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς, θά ἔδινα καί τή ζωή μου ἀκόμα. Μαζέψτε τά ὄπλα καί ἀφῆστε τούς ὅλους ἐλεύθερους!

____________ _________ _________ _________ _________ _________ _________

Περιοδικό ‘’Λυχνία’’ φ.178 5/98 Ι.Μ.Πρεβέζης καί Πνευματικές διαδρομές στοῦ Μακαρισμούς π. Στεφάνου Ἀναγνωστοπούλου σ. 98/09.

Κ Α Λ Ο Μ Η Ν Α

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ 3

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ 2

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ 1

Λόγια Γέροντος Πορφυρίου

Μέσα στο στρίμωγμα ο άνθρωπος αποκτά τις αρετές. Αν όχι την υπομονή, την αγάπη, τη μακροθυμία, τη συγχωρητικότητα, τουλάχιστον τη μεγίστη και μητέρα αυτών: την ταπείνωση. την αρετή που ανοίγει τον παράδεισο. Και βέβαια αυτό συμβαίνει διότι μέσα στις δυσκολίες και στις αναποδιές, βλέπει ο άνθρωπος πόσο αδύνατος είναι. Όταν μας γίνονται όλα τα θελήματα και ικανοποιούνται όλα τα σχέδιά μας, ο Θεός ετοιμάζει ένα σχέδιο που θα μας συντρίψει και θα μας στριμώξει. Αυτό συμβαίνει κυρίως σε πεισματάρηδες και εγωιστές και σε όσους τα βάζουν με τον Θεό. Να περίπου πως σκέφτεται ο Θεός: «Αφού επιμένει ο άνθρωπος να ικανοποιεί τα θελήματά του, ασ' τον. Καλύτερα να φτύνει αργότερα τον εαυτό του παρά τον Δημιουργό του. Εγώ αποσύρομαι προσωρινά».
Έτσι ο Θεός τραβιέται πίσω, αφήνει τον άνθρωπο να «ξεδιψάσει» τα σχέδιά του και μετά του συντρίβει τον εγωισμό με απρόβλεπτα γεγονότα και δυσάρεστα. Όσο περισσότερο ικανοποιείς το εγωιστικό, φιλήδονο και φιλόδοξο θέλημα και σχέδιο σου, τόσο αυξάνεις το «συντριπτικό» θέλημα του Θεού, που αργά η γρήγορα θα έρθει στη ζωή σου. Έτσι λειτουργεί ο πνευματικός νόμος. «Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται» (Λουκ. ιδ 11). Η συντριβή που προσφέρει ο Θεός δεν σχετίζεται με τη διάλυση του ανθρώπου, αλλά με το σπάσιμο του εγωισμού του, αφού ο παράδεισος χωρεί μόνο συντετριμμένες και ταπεινές καρδιές. Όταν ο Θεός θέλει να προστατέψει έναν ευαίσθητο, αγαθό και μαλακό άνθρωπο από το «συντριπτικό» για τον εγωισμό μας θέλημά Του, βάζει εμπόδια στο δικό μας εγωιστικό θέλημα.

- Γέροντας Πορφύριος

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ- 1987

makriyiannis from foit.antifono on Vimeo.

Ομιλία του π. Ν. Λουδοβίκου περί των εσχάτων. Ζ΄ Μέρος και τελευταίο.

Ομιλία του π. Ν. Λουδοβίκου περί των εσχάτων. ΣΤ΄ Μέρος.

Ομιλία του π. Ν. Λουδοβίκου περί των εσχάτων. Ε΄ Μέρος.

Ομιλία του π. Ν. Λουδοβίκου περί των εσχάτων. Δ΄ Μέρος.

Ομιλία του π. Ν. Λουδοβίκου περί των εσχάτων. Γ΄ Μέρος.

Σταμάτης Σπανουδάκης, Θα' ρθεις σαν Αστραπή. 'Ενα εμβατήριο που κάνει υπερήφανο κάθε Έλληνα