Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων
14 Ἰουνίου 2009
Σκόρπιες σκέψεις
συνηγμένες καὶ προχείρως τακτοποιημένες
ὑπὸ προσμοναρίου τοῦ ἀναξίου
Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων σήμερα, κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζουμε πανηγυρικὰ ὅλους τοὺς ἁγίους, τοὺς γνωστοὺς καὶ τοὺς ἀγνώστους, τοὺς τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, τοὺς ἀρχαίους, τοὺς παλαιούς, τοὺς νεωτέρους καὶ τοὺς ἐπερχομένους, τοὺς ἀπ’ ἀρχῆς καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων, τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακράν, τοὺς ὅπου γῆς καὶ παντὶ τρόπῳ ἐπιτελέσαντας τὴν ἁγιωσύνην[1].
Ἑορτάζουμε τοὺς Ἁγίους πάντας, σήμερα, τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν Πεντηκοστή, καταδεικνύοντες τοὺς ἀγλαοὺς καρποὺς αὐτῆς. Πλουσία γὰρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡ καρποφορία.
Ἑορτάζουμε τοὺς Ἁγίους πάντας, ὅλους τοὺς ἁγίους, τοὺς γνωστοὺς καὶ τοὺς ἀγνώστους, καὶ ἰδιαιτέρως αὐτούς, τοὺς ἀγνώστους σ’ ἐμᾶς, μὰ στὸ Θεὸ τόσο γνωστούς. Ὅλοι μας γνωρίζουμε φερειπεῖν τὸν Ἅγιο Αντώνιο τὸν μεγάλο ἀσκητή. Λιγότεροι ὅτι κάποτε διερωτήθηκε ἂν ὑπάρχει στὰ μέτρα τῆς ἁγιότητος ἄραγε ἄλλος σὰν καὶ αὐτόν. Γιὰ νὰ τὸν στείλει τελικὰ ὁ Θεὸς νὰ μαθητεύσει σὲ κάποιον τσαγγάρη, ἀνυποψίαστο καὶ ἁπλό, στὴν πολύβουη Ἀλεξάνδρεια, τὴν πόλη τὴν μεγάλη[2]. Τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο τὸν γνωρίζουμε καὶ τὸν τιμοῦμε στὶς 17 Ἰανουαρίου, τοῦ τσαγγάρη τὸ ὄνομα ἀγνοοῦμε καὶ τὸν τιμοῦμε σήμερα Κυριακὴ τῶν Ἁγίων πάντων, τῶν ἐπωνύμων καὶ ἀνωνύμων, τῶν εὐσήμων καὶ τῶν ἀσήμων.
Σήμερα ἑορτάζουμε τοὺς Ἁγίους πάντας καὶ μεταξὺ αὐτῶν ὅλους ὅσους παρέμειναν συκοφαντημένοι καὶ μὴ δικαιωμένοι στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων. Ὅσους ἔμειναν γιὰ πάντα μὲ τὶς μαρτυρικὲς πληγὲς τῆς καρτερίας στὴ συκοφαντία καὶ τὴν ἀδικία, ὅσους ἐβάστασαν μὲ εὐχαριστία τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων καὶ τοὺς ἄλλους, καὶ «ὄμορφα τοὺς σήκωσαν στὶς φρικτὲς -ἀπ’ τὴν ὀδύνη- πλάτες, σὰν νά ΄ταν ἐπιβάτες»[3] εὐχόμενοι ὑπὲρ αὐτῶν ἐκτενῶς, ἀναπληροῦντες οὕτω πως τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ[4].
Σήμερα ἑορτάζουμε ὅλες τὶς πόρνες καὶ τοὺς πόρνους ποὺ μετενόησαν πύρινα καὶ φλογερά, ὅπως τὴν ὁσία Μαρία τὴν Αἰγυπτία ἀλλὰ χωρὶς ἀββὰ Ζωσιμᾶ, νὰ μᾶς ἀποκαλύψει τὰ θαυμαστὰ τῶν δακρύων τῆς μετανοίας κατορθώματα. Σήμερα πιθανώτατα γιορτάζουμε καὶ τὴ Σόνια τοῦ Ντοστογιέφσκυ καὶ τὸν πατέρα της, τὸν τραγικὸ καὶ χάρις στὸ Φιοντὸρ καὶ σὲ μᾶς ὅπως στὸ Θεὸ συμπαθέστατο[5].
Σήμερα ἑορτάζουμε τοὺς Ἁγίους πάντας, καὶ μεταξὺ αὐτῶν ὅλους τοὺς ἐμφανέστατα στὰ μάτια τῶν πολλῶν σαλοὺς καὶ μωρούς, τοὺς ἀφανῶς διὰ Χριστὸν καὶ ἐν Χριστῷ, τοὺς -ἐμφανέστατα μόνο στὰ μάτια τῶν παιδιῶν, τῶν ὁλίγων ἐκλεκτῶν ὁμοιοπαθῶν καὶ ὅλων τῶν πολιτῶν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν- σοφούς, τοὺς ἐμπαίζοντας ἐμπαίζοντας τὸν ματαιον αἰῶνα τὸν ἀπατεῶνα, κατὰ τὸ δὴ λεγόμενον.
Ἑορτάζουμε βέβαια σήμερα μεταξὺ τῶν Ἁγίων πάντων, καὶ ἑκτὸς τῶν ἐμπαιζόντων ἐμπαιζόντων καὶ τοὺς φεύγοντας φεύγοντας τὸν προειρημένον μάταιον καὶ ἀπατεώνα κόσμον ἢ αἰῶνα. Τοὺς φεύγοντας φεύγοντας λάθρα, οὕσπερ «ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μάνα τους κανεὶς δὲν τοὺς θυμᾶται»[6], οἵπερ ἀσκήτευσαν πιθανώτατα σὲ κάποια βαθειὰ σπηλιά, σιγουρώτατα δὲ στὴ βαθεία ταπείνωση τῆς ἀφανείας, ἔνθα καὶ ἄφησαν, στὰ κατώτατα σπλάχνα τῆς γῆς, τὰ εὐωδιάζοντα καὶ ἀτίμητα ἄχρι τοῦ νῦν ἱερά τους λειψανα, ἀπρόσμενη ἔκπληξη γιὰ τοὺς ἐπίδοξους σπηλαιολόγους ἐξερευνητές, ποὺ θὰ τολμήσουν νὰ καταδυθοῦν στὸν ·ᾍδη καὶ νὰ κρατήσουν τὸν νοῦ τους ἐκεῖ, χωρὶς νὰ ἀπελπισθοῦν, ἀλλὰ νὰ πιοῦν ἀκριβῶς ἐκεῖ, στὰ ἐπικρεμάμενα τῆς ἀβύσσου μπαλκόνια, ἑνα φλιτζάνι τσάϊ θείας παρακλήσεως[7], εἰς ὑγείαν καὶ ἀνάπαυσιν τοῦ «παναδάμ», τοῦ κοπιῶντος καὶ πεφορτισμένου[8], καὶ τοῦ συστενάζοντος σύμπαντος κόσμου[9].
Ἑορτάζουμε ὅμως σήμερα μεταξὺ τῶν Ἁγίων πάντων, καὶ τοὺς ἄλλους, ὄχι τοὺς φεύγοντας φεύγοντας, ἀλλὰ ἐν τῷ κόσμῳ παραμένοντας καὶ ἐμμένοντας ἐμμένοντας εὐχαριστιακὰ στὴν ὑπομονὴ τῶν θλίψεων, τῶν ἀσθενειῶν, τῶν τοῦ βίου δεινῶν ἢ τερπνῶν καὶ στὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν. Αὐτοὺς τοὺς τόσο ἀδικημένους στὶς συνειδήσεις τῶν εὐσεβεστάτων χριστιανῶν, ποὺ διάλεξαν τὴν μετριωτάτη ὁδό, τῶν καθημερινῶν, τῶν συνήθων καὶ ὄχι τῶν ἐξαιρετικῶν περιστάσεων τοὺ βίου. Ὅλους ἐκείνους ποὺ γνωρίζουν νὰ λένε ἀπὸ καρδιὰς τὸ «δόξα τῷ Θεῷ», ποὺ χαίρονται τὸ ἀντίκρυσμα τοῦ πρωινοῦ φωτός, ποὺ εὐγνωμόνως πίνουν τὸ δροσερὸ νερό, ποὺ χαμογελοῦν καὶ λησμονοῦν μεγαλόκαρδα, ἄνετα καὶ φυσικά, τὰ ὀφειλόμενα δηνάρια τῶν ἀδελφῶν καὶ συνδούλων[10].
Κυριακὴ τῶν Ἁγίων πάντων, καὶ ἑορτάζουμε ὅλους τοὺς ἀναριθμήτους ἁγίους, ποὺ κουβαλοῦσαν στὸ στέρνο τους, εὐγένικὰ, στοργικὰ καὶ μετὰ δέους, τὸν Ἅγιον τὸν Ἕνα καὶ μοναδικό, τοῦ ὁποίου καὶ καθρεπτίζουν τὸ ἄκτιστον φῶς.
Ὄντως γὰρ ὄντως «εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός». Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας.
Ἀμήν. Ἀμήν. Ἀμήν. Γένοιτο καὶ ἀληθῶς.
π.’Η. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου