Κυριακὴ Β΄ Ματθαίου

«...οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

(Ματθ. δ΄ 20)

«... οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ».

(Ματθ. δ΄ 22)

Ἡ συνάντηση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ στὴν ἀκροθαλασσιὰ τῆς ζωῆς, ὅπως τῶν μαθητῶν στὴν ἀκροθαλασσιὰ τῆς Γαλιλαίας, μπορεῖ νὰ ἀποβεῖ ἐξαιρετικὰ αἰφνιδιαστική, ἀπρόσμενα ἀπαιτητική καὶ πιθανώτατα ἐπώδυνη.

Ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ σὲ καλέσει νὰ Τὸν ἀκολουθήσεις ὅπου καὶ ὅταν ἐσὺ δὲν τὸ περιμένεις, ἀνάμεσα στὰ ἁπλά, τὰ καθημερινὰ καὶ τὰ συνηθισμένα. Ἐσὺ πάντοτε θὰ φανταζόσουν ἐντυπωσιακὰ τὰ σκηνικά, μὲ ἐφφὲ πληθωρικά, γιὰ τὶς μεγάλες κλήσεις καὶ τὶς σπουδαῖες ἀποφάσεις σου. Ἐνῷ ὁ Ἰησοῦς, λὲς καὶ ἐπίτηδες, διαλέγει τὰ πιὸ πεζὰ καὶ ἀταίριαστα, γιὰ παράδειγμα τὴν ὥρα ποὺ ἀτιμέλητος ρίχνεις τὰ δίχτυα σου στὴ θάλασσα ἢ μπερδεμένος καὶ συγχυσμένος προσπαθεῖς νὰ τὰ ξεμπερδέψεις στὴν ἀκροθαλασσιά.

Ἐπιπλέον, ὁ Χριστὸς καλεῖ πάντοτε ἁπλά, λιτά, ἐυγενικά καὶ διακριτικά. Τόσο ποὺ μπορεῖ κανεὶς, ἄνετα καὶ χωρὶς παρεξήγηση, νὰ Τὸν περιφρονήσει, νὰ μὴ Τοῦ δώσει ἀπολύτως καμιὰ σημασία. Νὰ μὴ σηκώσει καθόλου τὸ κεφάλι ἀπὸ τὰ δίκτυα του καὶ τὰ παραγάδια του, δηλαδὴ τοὺς λογισμοὺς του, τοὺς συλλογισμούς του καὶ τοὺς ἀκριβεῖς ὑπολογισμούς του.

Τὸ νὰ ἀκολουθήσεις πάντως τὸν Ἰησοῦ σημαίνει ὁπωσδήποτε ὅτι πρέπει κάτι νὰ ἀφήσεις, ἢ τὰ δίκτυα σου, ἢ τὰ πλοῖα σου καὶ τὸν πατέρα σου, δηλαδὴ τὰ σχέδιά σου, τὰ κτήματά σου, τὶς κτήσεις σου καὶ τὶς προσκολήσεις σου . Αὐτὴ ἡ ἐγκατάλειψη εἶναι μιὰ θυσία, τὴν ὀδύνη τῆς ὁποίας δύσκολα κανεῖς μπορεῖ νὰ προσμετρήσει, μὲ δεδομένο μάλιστα ὅτι πρέπει νὰ ἀποφασισθεῖ καὶ νὰ πραγματοποιηθεῖ «εὐθέως», χωρὶς καμιὰ ἀναβολή, στὴ στιγμή.

Οἱ στιγμὲς αὐτὲς, οἱ κρίσιμες καὶ ἀποφασιστικές, προϋποθέτουν ἐτοιμότητα, ἐγρήγορση, κατάσταση προσευχῆς καὶ νήψη ἐσωτερικὴ προκειμένου νὰ εἰπωθεῖ τὸ ναὶ καὶ τὸ Ἀμήν στὴ μεγάλη κλήση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, οὗ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.