Τώρα τελευταία ο καθένας φαντάζεται το Χριστό ανάλογα με τη δική του διαστροφή.!

Άνθρωποι με «αξία» και με «αξιώσεις», σήμερα Τον βρίζουν χειρότερα!Μακροθυμούσε τότε ο Κύριος. Μακροθυμεί και τώρα.

Ο μεγάλος ιταλός συγγραφέας Τζιοβάννι Παπίνι στο ωραιότατο βιβλίο του «Η ιστορία του Χριστού» λέει: «Η προδοσία του Χριστού συνεχίζεται. Τότε Τον πρόδωσε ένας μόνο και για τριάντα αργύρια. Αν όμως μαζευτούν όλα τα αργύρια, που από τότε μέχρι σήμερα πήραν άνθρωποι σαν αμοιβή για κάποια προδοσία του Χριστού και γίνουν σωρός, θα σχηματισθεί ένα βουνό τόσο μεγάλο, που θα σκεπάσει ολόκληρη τη γη»!

Και αν συγκεντρωθούν όλες οι βλαστήμιες, που κατά καιρούς εκτοξεύθηκαν εναντίον του Χριστού, ο Καϊάφας και οι Σαδδουκαίοι θα μας φανούν σαν άκακα αρνάκια.

Τώρα τελευταία ο καθένας φαντάζεται το Χριστό ανάλογα με τη δική του διαστροφή. Ένας, Τον φαντάσθηκε γυναικά· ένας άλλος Τον φαντάσθηκε «ανώμαλο»· άλλος, στήριγμα του καπιταλισμού· άλλος, σοσιαλιστή επαναστάτη· άλλος, κομμουνιστή· και άλλοι, μοναρχοφασίστα. Ο καθένας, ό,τι φαντάζεται και ό,τι του αρέσει. Ένας άλλος, Γ. Καρανικόλας, τόλμησε να Τον ονομάσει «Θεό του μίσους»! Και ένας άλλος, Γιάννης Σκαρίμπας, έχει γράψει μερικά πράγματα, που θα σας τα πω για να δείτε μέχρι πού φθάνει η βλάσφημη διάθεση εναντίον του Κυρίου μας Ιησού Χρίστου:

«Με στράβωνε με το φακό του ο Ιησούς τους. Μου ‘λεγαν για ένα Θεό, που και ένας γάιδαρος, αν ήξερε γράμματα, όπως ο κ. Κασιμάτης, στην τάξη των Σατανά­δων θα Τον κατέτασσε» (σελ. 175). Και κάτι ακόμη:

«Πράγματι, τί ήταν ο Βαραββάς, ένας λήσταρχος, μπρος στον Υιό του Θεού, τον «μακαριστή» των ειρηνοποιών και των πεινώντων και διψώντων; Ένας άγιος.»

«Και ο όχλος αυτό ακριβώς ήθελε! Και αυτό έκανε! Στην ουρά του γαϊδάρου έδεσε το ιερό Ευαγγέλιο! Και με το στανιό! Γιατί και ο γάιδαρος σιχαινόταν, να πιει από το άγιο Ποτήριο» (σελ. 135)!

Και σ’ ένα άλλο σημείο:

«Κάτω ο ειρηνοποιός Χριστός και η Θεοτόκος του. Κάτω οι μπογιατισμένες τάβλες των αγίων. Κάτω ο Θεός… Σκατά στις Εκκλησίες και τα Βαγγέλια» (σελ. 134).

Να μας λυπηθεί ο Κύριος και εμάς, που επαναλαμβάνουμε τόσο βλάσφημα λόγια!

Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να έχει αντίρρηση, ότι ο Κύριος μας δεν είναι σήμερα πολύ πιο μακρόθυμος από ό,τι ήταν την εποχή εκείνη. Γιατί; Γιατί ο Κύριος μας δεν μισεί, δεν αντιμάχεται κανέναν. Δεν ήλθε να μαζέψει δίπλα Του τα αγγελούδια του κόσμου τούτου. Τους αμαρτωλούς θέλει να μαζέψει. Γιατί και αυτοί, παιδιά του είναι! Άμυαλα. Αλλά παιδιά Του. Παιδιά Του, που έχουν ανάγκη από περισσότερη στοργή.

Ο άγιος ιερομάρτυρας και ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός σε μία του Διδαχή γράφει: Αν κάποιος μου σκοτώσει τον πατέρα, ή την μητέρα, ή τον αδελφό, σαν χριστιανός που είμαι, έχω χρέος να τον συγχωρήσω· και τον συγχωρώ. Αλλά αν κάποιος μου βλασφημήσει το Χριστό μου, ή την Παναγία μου, τον άνθρωπο εκείνον δεν θέλω να τον βλέπω στα μάτια μου (Διαδαχή Δ’).

Δεν είμαστε άξιοι να φθάσουμε τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που τόσο αγάπησε τον Κύριο και τόσα υπέφερε για τους ανθρώπους, για να τους σώσει από τη φοβερή αμαρτία της αποστασίας και τον εκτουρκισμό. Παρ’ ότι λοιπόν τόσο υψηλά σε αγιοσύνη ο μάρτυρας του Χριστού Κοσμάς, δεν μπορούσε να υποφέρει τη βλασφημία! Και δεν το μπορούσε, επειδή η αγάπη του, ως αγάπη ανθρώπου ατελούς, ήταν μέτρια, χαμηλής εντάσεως, αδύνατη.

Όταν κάποιος βρίζει τον Κύριο της Δόξης καπηλικά, σαν τον μακαρίτη τον Σκαρίμπα, εμείς και, όποιος πιστεύει στο Χριστό και τον αγαπάει, πικραίνεται βαθειά.

Ο Χριστός όμως δεν πικραίνεται. Απλά ο Χριστός πονάει. Ο Χριστός μακροθυμεί. «Εμίσησάν με δωρεάν» (Ιωάν. 15,25), μας λέει. Δηλαδή: Με μισούν αυτοί. Εγώ όμως δεν τους μισώ. Αυτοί μισούν! Αυτοί Με μισούν. Εγώ δεν μισώ κανένα. Ναι, ο Θεός δεν μισεί. Ο Θεός δεν εχθρεύεται. Ο Θεός μόνο αγαπά. Αγαπά και όσους τον αγαπούν, αλλά και εκείνους που Τον μισούν. Γι’ αυτό, όσοι Τον μισούν, Τον μισούν δωρεάν, δηλαδή: εντελώς αδικαιολόγητα. Μισώντας δε αδικαιολόγητα, και μάλιστα Εκείνον που τους αγαπά, προδίδουν, ότι είναι ψυχικά άρρωστοι, διεστραμμένοι.

Μπορεί συνεπώς, αδελφοί, μετά από αυτά να μη αναφωνήσει κανείς το: «Δόξα τη μακροθυμία Σου, Κύριε, δόξα Σοι»;

Λοιπόν.

Είδαμε, ότι ο Κύριος μακροθυμεί.

Είδαμε, και πόσο μακροθυμεί.

( Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, Η μακροθυμία του Κυρίου, Έκδ. Ι. Μ. Νικοπόλεως 2003)