ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΛΕΨΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

Ζμπίγκνιεβ Χέρμπερτ

ΟΜΙΛΕΙ Ο ΔΑΜΑΣΤΗΣ

(Ή ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗΣ)

Το κινητό μου βασίλειο Αθήνα-Μέγαρα

μόνος κυρίαρχος σε δάση ρεματιές γκρεμούς

δίχως γερο-συμβουλάτορες, μωρά εξαρτήματα

μ΄ ένα σκέτο ρόπαλο

ντυμένος μονάχα με την σκιά του λύκου

και τον τρομερό ήχο της λέξης Δαμαστής.

Δεν είχα υπηκόους - δηλαδή τους είχα για λίγο

δεν ζούσαν ίσαμε την αυγή, αν και είναι κακοήθεια

να λέγεται πως ήμουνα ληστής, όπως ισχυρίζονται

οι παραχαράκτες της ιστορίας.

Η πάσα αλήθεια είναι πως ήμουν επιστήμονας

εφευρέτης, κοινωνικός αναμορφωτής.

Πραγματικό μου πάθος η ανθρωπομετρία.

Εφεύρα ένα κρεβάτι στα μέτρα του τέλειου ανθρώπου

και μετρούσα μ΄ αυτό τους ταξιδιώτες που έπιανα.

Ομολογώ πως είναι δύσκολο ν΄ αποφύγεις

να τεντώσεις μέλη και να κόψεις ποδάρια.

Όσο περισσότεροι άρρωστοί μου πέθαιναν

τόσο βεβαιωνόμουν για την ορθότητα

της έρευνάς μου. Ο σκοπός μου ήταν ιερός.

Η πρόοδος απαιτεί θύματα .

Λαχταρούσα να καταργήσω τη διαφορά

ανάμεσα σε υψηλό και χαμηλό.

Ήθελα να δώσω ενιαία μορφή

στην αηδιαστικά ποικίλη ανθρωπότητα.

Ποτέ δεν έπαψα να πασχίζω

να κάνω τους ανθρώπους ίσους.

Με σκότωσε ο Θησέας, ο φονιάς του αθώου Μινώταυρου,

αυτός που βγήκε απ΄ τον Λαβύρινθο με μιανής το κουβάρι,

απατεώνας όλο κόλπα, δίχως αρχές ούτε όραμα του μέλλοντος.

Έχω τη βάσιμη ελπίδα πώς άλλοι

θα συνεχίσουν τον αγώνα μου

και θα ολοκληρώσουν το τολμηρό μου έργο.

μτφρ. Γ. Π. Σαββίδης